Uitwisselings Topic

Hier kun je verhalen plaatsen die niks met deze RPG te maken hebben. Het zou fijn zijn als anderen het dan lezen en hun mening en tips geven. Danku.

Dit is een schrijfopdracht die ik voor Nederlands moest doen. Ik moet het nog een beetje bijschaven enz., maar dit moet het ongeveer worden. Misschien dat er ook nog een stuk achter komt, daar heb ik al ideeën voor, maar dit einde vind ik gwn leuk (tis wel cliché). Wat vinden jullie ervan??

‘Ze is verdomme mijn dochter!’ hoorde ik mijn vader schreeuwen.
‘We vermoorden haar!’ schreeuwde een andere stem. Ik rilde. Ik ging tegen de deur zitten en zette mijn handen in mijn haren. Als deze deur open zou gaan, zouden ze me of vermoorden of ik bleef leven. Maar als ze me in leven hielden, wilden ze vast wat anders van me. Welke optie het ook werd, het was vreselijk.
Ontsnappen had ik al geprobeerd. Ze zijn zo dom om me niet eens vast te binden, dacht ik eerst. Maar de ramen gingen met geen mogelijkheid open, het raam was van driedubbel glas en achter de deur stonden vier criminelen te discussiëren over wat ze met mij zouden doen.
Ik zat alleen in de kamer. Het leek een soort bibliotheek. Overal stonden kasten met boeken en er was een tweede verdieping met nog meer kasten met boeken. De trap en de reling van de tweede verdieping waren uit donker hout gesneden met ronde en sierlijke vormen. Hier en daar stond af en toe een antiek tafeltje met wat papieren of boeken. De kamer had aan de straatkant hoge ramen, maar het uitzicht werd afgeschermd door de luxaflex die ervoor hing.
Ik was doodsbang, het zweet stond op mijn voorhoofd. Ik betrapte me er telkens op dat ik mijn schouders spande. En telkens als ik ze weer ontspande, kwam ik er vijf minuten later achter dat ik ze weer had opgetrokken. Maar de kamer had een rustig effect op me, de vage zonnestralen die door de luxaflex scheen zorgde voor een dof licht die de kamer in een sfeer bracht die er precies bij paste.
Ik sprong op door een harde klap. Elk spiertje in mijn lijf spande zich. ‘Nee!’ hoorde ik iemand roepen. Weer een bonk. Ik hoorde voetstappen achter de deur die steeds dichterbij kwamen. Ik raakte in paniek. Straks werd ik vermoord! Ik rende naar het midden van de kamer en keek vluchtig om me heen. De ruimte onder de trap was helemaal volgestouwd met oude spullen en er was geen mogelijkheid om ertussen te kruipen. Ik kon de trap op rennen en me op het verdiepinkje verstoppen, maar daar zou ik te weinig tijd voor hebben. Toch sprintte ik zo snel mogelijk naar de houten trap. Maar het was al te laat. De deur zwaaide open en een gezette man met een sigaret en een stoppelbaardje van een paar dagen oud liep met grote passen de kamer binnen. Maar ik stopte niet met rennen. De adrenaline stroomde door mijn lijf terwijl ik met zo groot mogelijke stappen de trap op rende. Maar de man was al binnen een paar stappen bij me en sleurde me weer naar beneden aan mijn arm.
‘Laat me los!’ riep ik. Maar de man grinnikte alleen maar. Zijn greep was te stevig, ik kon me er onmogelijk uit bevrijden.
‘Zo kleine meid,’ zei hij toen hij me op een stoel gepland had.
‘Ik ben niet klein,’ was mijn zwakke weerwoord. Weer grinnikte de man. Ik huiverde. Zijn grijns was beangstigend. Als ik het lef had, had ik die graag van zijn gezicht geslagen. Hij haalde de sigaret uit zijn mond en drukte hem uit tegen de stoelleuning.
‘Zo kleine meid,’ begon hij weer. Dit keer zei ik niets. ‘Zou jij iets voor ons willen doen?’ Hij liep door de kamer en keek me niet aan.
‘Waar is mijn vader?’ vroeg ik.
‘Dood,’ antwoordde hij terwijl hij een weer een sigaret tevoorschijn haalde en een aansteker. Mijn ogen werden groot. Mijn vader, die jarenlang voor me gezorgd had, was dood. De tranen sprongen in mijn ogen, maar ik dwong mezelf niet te gaan huilen. Ik mocht niet laten zien dat ik zwak was.
‘Dus, wil je nog wat voor ons doen?’ Vroeg de man weer. Zijn stem klonk geïrriteerd. Hij zette de sigaret aan zijn mond en stak hem aan met zijn aansteker.
‘Nee,’ zei ik vastbesloten. Ze hadden mijn vader vermoord, geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om hen nu te gaan helpen.
‘Nee?’ De man keek me vragend aan terwijl hij in zijn zak grabbelde. ‘Dan ben ik bang dat ik wat maatregelen moet nemen. Weet je het zeker?’ Ik knikte kort. Hij liep naar me toe tot hij vlak voor me stond. Uit zijn zak haalde het iets glimmends. Het lemmet van een lang mes weerspiegelde de vage zonnestralen die door de luxaflex schenen. Weer werden mijn ogen groot. Hij ging me dus echt vermoorden.
‘Jullie moordenaars!’ Spuugde ik. ‘Jullie zijn gewoon bang voor me, daarom vermoorden jullie me!’
‘Dat klopt,’ zei hij met zijn angstaanjagende grijns. Hij speelde even met het mes in zijn handen en zette het toen tegen mijn keel. Ik kneep mijn ogen dicht tegen de angst en de tranen.
‘Nog een laatste wens?´ Zijn stem klonk akelig en ik meende wat plezier in zijn stem te horen.
´Ja. Dat je haar loslaat.´
Mijn ogen sprongen wijd open. Dat was ik niet, die dat zei. Ik keek recht in de ogen van de man, die doodsangst uitstraalde. Zijn grijns was vervaagd. Een zwart, klein voorwerp was tegen zijn hoofd geplaatst. Een pistool.
Eindelijk, de redding was na bij.

Ja, ik kan je wens maar half uit laten komen. First, ik heb het gelezen. Second, ik heb geen tips, het is echt onwijs goed en spannend geschreven!!

Echt? Is het wel duidelijk? Begrijp je wie wat doet enz?

Ja, ik vind het heel duidelijk. Misschien krijg je rond de 9 of zo! Het is heel spannend.

Thanks, ik denk trouwens dat ik er nog een stukje bij gaan doen. Die post ik dan ook wel even